Getuigenis van Valerie

Mijn naam is Valerie. Ik studeer nog. Ik zit nu in het vijfde middelbaar, waar ik de richting Gezondheid en Welzijn volg.

De directeur van die school zei dat ik slim ben, dat ik goed kan praten, dat ik goed kan horen en dat ik dus goed kan integreren in het gewoon onderwijs.
Mijn mama heeft dat advies gevolgd, maar... maar ik heb er nog altijd spijt van. Ik was graag in de dovenschool gebleven, want daar voelde ik me goed, daar kon ik mezelf zijn.

Geïntegreerd in het gewoon onderwijs voel ik mij veranderen. Praten lukt niet goed, we begrijpen elkaar niet, er onstaan communicatieproblemen. Maar ik moet doorzetten, volhouden.
Ik ben al veel van school veranderd, ja. Al veel keren, ik denk vijf keer. Ja, ik ben al veel veranderd van horende school.

Toen ik 9 jaar oud was ging mijn gehoor achteruit en had ik een cochleair implantaat (CI) nodig. Mijn moeder heeft dat aanvaard en mij laten opereren.
Toen zijn we ook in contact gekomen met de organisatie VLOK-CI. Zij organiseren activiteiten, waar nog veel andere personen met een CI naartoe komen. Er kwamen ook doven. Toen heeft VLOK-CI op een bepaald moment ook samengewerkt met de projectgroep "VGT Doe Mee". Ze organiseerden kampen enzo. Ik ging er telkens naartoe.

Daarna ben ik overgestapt naar Kedokids, de kinderafdeling van Piramime vzw, en tenslotte ging ik naar De Kempen, de jeugdafdeling. Tot ik 15 à 16 jaar was ging ik naar Kedokids, samen met Annelou.
Wij hebben toen besloten dat we oud genoeg waren om over te stappen naar jeugdclub De Kempen. Dan zijn we samen naar de kempen gegaan. We hebben daar plezier gemaakt, nieuwe mensen leren kennen enzo. Dat was plezant, ja. Ik doe graag mee aan de activiteiten, ook kan ik er goed praten met andere dove mensen. Met horenden kan ik niet echt praten. Bij horende mensen ben ik een stille persoon. Bij dove vrienden kan ik wild zijn en onnozel doen en veel lachen. Dat voelt helemaal anders ja.